In 2016 informeerden wij u over het wetsvoorstel van (inmiddels demissionair) minister Asscher dat voorziet in compensatie voor werkgevers die, sinds de invoering van de WWZ, een transitievergoeding verschuldigd zijn bij ontslag wegens langdurige ziekte c.q. arbeidsongeschiktheid.

Voor de WWZ waren werkgevers in beginsel geen ontslagvergoeding verschuldigd bij ontslag na 2 jaar ziekte, vanwege de toch al aanzienlijke financiële belasting van de loondoorbetalingsverplichting  tijdens de eerste 2 ziektejaren. Met afstand het langste in Europa. Na invoering van de WWZ waren werkgevers daarnaast ook nog de transitievergoeding verschuldigd als zij na 2 jaar ziekte tot ontslag overgingen. Dat stuitte op veel weerstand en kritiek.  Het heeft geleid tot het verschijnsel van de ‘slapende dienstverbanden’: om de transitievergoeding te ontlopen gaan werkgevers na 2 jaar ziekte niet over tot ontslag, maar laten zij het dienstverband doorlopen. Omdat de loondoorbetalingsverplichting na 2 jaar ziekte eindigt, zijn de financiële gevolgen van een slapend dienstverband in eerste instantie beperkt. Er kleven echter ook risico’s aan. Allereerst zal de transitievergoeding (door het verstrijken van de tijd) hoger zijn naarmate de werkgever op een later moment alsnog tot ontslag overgaat. Bovendien blijft de re-integratieverplichting voortduren. Als de werknemer op enig moment alsnog (gedeeltelijk) herstelt, kan dit ertoe leiden dat de werkgever verplicht is om de werknemer te herplaatsen.

Wetsvoorstel transitievergoeding

Met zijn wetsvoorstel beoogt minister Asscher een oplossing voor de bovengenoemde problematiek. Het wetsvoorstel is er een volgens het poldermodel: de transitievergoeding bij ontslag na 2 jaar ziekte blijft wel gehandhaafd, maar de werkgevers worden daarvoor door het UWV gecompenseerd uit het Algemeen werkloosheidsfonds (Awf). De beoogde inwerkingtreding van het wetsvoorstel is 1 januari 2019. Het wetsvoorstel voorziet echter in terugwerkende kracht voor transitievergoedingen die zijn betaald sinds de invoering van de WWZ (1 juli 2015). De compensatie is gemaximeerd tot de transitievergoeding waar de werknemer recht op zou hebben gehad op het moment dat de loondoorbetalingsverplichting eindigt (na 2 jaar ziekte). Als de transitievergoeding hoger is geworden omdat de werkgever na 2 jaar ziekte een slapend dienstverband in stand heeft gehouden en het ontslag heeft uitgesteld, wordt het meerdere dus niet vergoed. Inmiddels heeft de Raad van State in een advies van 23 maart 2017 fundamentele kritiek geuit op het wetsvoorstel. De kritiek van de Raad van State komt erop neer dat het wetsvoorstel aan symptoombestrijding doet. Het wetsvoorstel biedt geen oplossing voor de hoge werkgeverslasten bij zieke werknemers, maar verlegt het probleem door een deel van die werkgeverslasten (namelijk de transitievergoeding) te herverdelen via een fonds. Minister Asscher houdt toch vast aan het voorstel en heeft het inmiddels ingediend bij de Tweede Kamer.

Wetsvoorstel werpt vragen op voor werkgevers

De onzekerheid over de afloop van het wetsvoorstel maakt dat werkgevers voor een lastige keuze staan bij langdurig zieke werknemers. Na 2 jaar ziekte overgaan tot ontslag met betaling van de transitievergoeding in de hoop dat het wetsvoorstel ongewijzigd wordt aangenomen en de betaalde transitievergoeding met terugwerkende kracht wordt vergoed uit het Algemeen werkloosheidsfonds? Of afwachten tot duidelijk is of het wetsvoorstel wordt aangenomen, pas dan tot ontslag overgaan en de (bovengenoemde) risico’s van een slapend dienstverband op de koop toenemen? Indien u voor een dergelijke keuze staat kunt u uiteraard altijd contact met ons opnemen.

Neem contact op